Seen a movie: The Martian

[aletheiafelinea]

No spoilers. Somehow I managed… I think so?






I was anxious about this movie; I always am when it comes to adaptations of books I love. That’s why I went without checking anything and knowing nothing about it. Fresh mind, no prejudices, no expectations as far as possible and all that. Okay, apart of who’s playing Mark. That was rather impossible to avoid…

To my relief, it wasn’t half bad. I wasn’t really blown away, but I’m not disappointed, too. What I haven’t really expected (or rather, expected the exact opposite :P ) was that it would turn out a faithful adaptation. No usual “based on motives”, you know that one: “Oh, it’s perfect and we must bring it to the screen; we’ll only rewrite the plot, make new characters from the scratch and kick out the original ones, and of course put it all in different setting.” Thankfully, not this time. Actually, it makes the impression as if they made the movie fully aware they’re making it for the book’s fans, and decided that everyone who’s going to watch it have read the book anyway. Up to the point that those in the audience who haven’t, won’t know what is Mark’s reply when he’s warned to mind his language, because he’s being broadcasted to the whole Earth. Granted, it wasn’t a terribly sophisticated reply, but still it’s a loss. :) I kind of waited for it, damn you, Hollywood…


Still, it’s adaptation, so changes was unavoidable. To my even bigger relief, they turned out more improving than damaging. Losses are regrettable but justified – the book is not exactly a novelette, and it’s a (not very long) movie, not a TV show. So, no stone Morse telegraph, no making soil from sterile dirt, no dust storm, no descend down the Schiaparelli’s slope. And most of what is – the potato farm, Pathfinder, the accident with the air lock – is very, very shortened and simplified. The whole journey to Schiaparelli feels very short. Actually, the whole movie doesn’t feel like taking a year and half… More like months, at best.

On the other hand, the whole thing in a way is closer to the first, unabridged version of the book. No, it doesn’t have the last scene that version had, but in its place it has a whole patchwork of similar scenes that have been added there. I have mixed feelings about it, same as about other major changes. Usually I hate when it happens to an adapted thing, but here most of it wasn’t bad. The biggest improvement has occurred where the book’s weakest point was, this being the characters. Except Mark, that is. I was a bit ‘meh’ about Matt Damon. Yeah, he fits the role so much he was an obvious choice, but I wished for some less popular face… In watching this didn’t turn out too big an obstacle, but I prefer the book’s Mark. And nothing will keep me from seeing him still as on the cover. *shrug* :) What I regret a little, is that the story’s general balance has been shifted toward the Earth parts. Now it’s more equal, and Mark gets less screentime. Then again, as I said, the other characters has been improved, which means mostly the NASA team, and embarrassingly I found them often more interesting than Mark himself, which is kinda fail for the movie’s whole idea. In some cases this means mostly good bringing out what was already in the book – the Big Boss is exactly the cold and merciless yet rational and decisive dick he should be *g* – but in some notable cases a new quality has been made. Venkat was a big and happy surprise from his first scenes. I haven’t watched Chiwetel Eijofor before, but he was a great choice; he gave Venkat the life his book version had been lacking and very much needing. But even a bigger surprise was Rich the astrodynamicist, who looks very unlike my private idea (for some reason I saw an elderly and quiet guy, maybe a little balding and overweight), but I’m much happier with the movie version. Someone give this man some supporting role award, okay? :))) Especially for his very late morning mode. And another one for the screenwriter, for adding him the “Sorry, what’s your name?” scene. ♥♥♥ Speaking of surprises, hi, Sean! He did a maybe not particularly outstanding (though only because he had good rivals), but decent enough job, as usual, and as others gave his character what his book version was mostly missing. Sad news for Sebastian Stan’s fans, though – he got about one and half scene, noticeable mostly for, well, fans. I realized it was him not before while writing this post… The only character I found worse than the book version is Mindy Park, who’s originally all competence, quick mind and not taking shit from anyone, but here she’s like a teenager who hasn’t quite believed yet she really works for NASA and omg, big bosses are talking to her!!1! I don’t know, maybe this was the actress’ decision to play her this way, but in such case I don’t like this decision. I had been expectant also for Commander Lewis, but for most of her screentime she turned out a mild disappointment. She seemed somewhat feeble, compared to the book version, who gave off more authority. However, she earned some points in her last scene (yeah, the big one), and this is one of those changes I have mixed feelings about. On one hand, it’s a plot change, and a nonsense one at that (she can not do things like this; she’s the main Commander, for sanity’s sake); on the other hand, it works. That is, in movie terms.

Um, about that. In general, The Martian aims more at realistic than flashy. Like, “scenes in China are spoken in Chinese entirely” realistic. Still, the plot, or precisely speaking the ending, got some corrective surgery for more ‘wow’ factor. Part of me grumbles; other part says “who cares, it worked.” (Okay, the Iron Man was too much. :P Broadcasting the Hermes’ channel to the whole Earth, live and unfiltered, too. Not blaming the movie for this, though. *shrug* This one is on the book.) Also in terms of art, realistic didn’t mean ugly this time, even though I don’t think this movie is to be seen on the nominees list for the Best Photos Oscar (to be frank, as well as the rest of the movie; its strongest part is acting). The Martian’s Mars is rocky and mountainous, and not really looking like a perfect choice for a landing spot, but nice for watching. I liked also Hermes the mother ship’s look, with its gravitation wheel. And the scene with the safety belt, especially the last frames of it, looked really great. On the other hand, speaking of looks, can someone kindly explain me why orange is apparently the bestest color for suits on Mars…? >_<


I’m a little unhappy that the movie’s (and Mark's) final message is the nice and good but still hackneyed “When you think everything is lost, and you will, keep fighting” in place of the original “I’m no one really important, and yet the whole Earth wants me back, no matter the price, because the human herd leaves no one behind.” I wouldn’t call it a really great movie, but it was an enjoyable movie. Though mostly for a fan. :)

PS. The movie too, as the book, doesn’t explain why Mark had no his own entertainment storage, and therefore why Lewis’ music makes the soundtrack.

You can comment also in Disqus, here.

Comments

[alumfelga.livejournal.com]

Ej, zara, oglądałaś Everest? Rozważałam przez jakieś trzy sekundy i zdecydowałam się olać.
Oglądałam. Poszłam bardziej dla towarzystwa niż dla filmu i spodziewałam się, że się raczej będę nudzić, ale okazało się, że całkiem, całkiem. Wizualnie tak, że przysięgłabym, że kręcili to na Evereście albo jakimś innym wielkim szczycie. Prawie czułam ten wiatr. Nieprzewidywalnie. Z wad, potwornie ciężko było odróżnić owiniętych w kurtki i czapki bohaterów, a nawet powiedzieć, ilu ich się tam właściwie wspinało. Może wrażenie jest inne, gdy się zna całą historię, mnie się twarze, imiona, historie i rodziny myliły do samego końca. Gdyby nie to, byłabym naprawdę zadowolona.

Właściwie to, zabij, ale myślałam sobie "Bardzo ziemskopustynnie ten Mars wygląda".
Grunt, że nie jak kamieniołom w Cardiff ;) W przypadku jednego odcinka Doktora Who (może kojarzysz - to ten z latającym londyńskim autobusem, gifowałam kiedyś) zastanawiałam się, jak oni to w Cardiff zrobili, że pustynia wygląda tak realnie, że takie szerokie ujęcia... okazało się, że wyjechali za granicę i naprawdę to kręcili na pustyni ;)

"...oraz inżynierem tej misji, czyli cieciem od naprawiania zepsutych rzeczy"
Oczywiście, że tak. A mógł być gościem odpowiadającym za muzykę :)

Dobra, wiem, nie ma trupa, nie ma Wielkiej Sztuki
Trup był na końcu listy :) Nie chcę zaraz drugiego końca świata ("i w katastrofie, w której zginęła cała ludzkość, przeżył tylko Mark, bo akurat był wtedy na Marsie"), ale starczyłoby mi, żeby ci astronauci już nigdy nie polecieli w kosmos i trochę im tego brakowało, albo ktoś zaczął mieć problemy rodzinne, bo "po ilu dniach ty wracasz". Nie chcę cukierkowości.

Sean Bean wyleciał z pracy. Liczy się?
Liczyłoby się, gdyby był niezadowolony z tego powodu. Nie wyglądał. ;)

Mało?
Po prostu mnie to śmieszy :) Były Stany, włączyły się Chiny, ale z Londynem dodatkowo to już implikuje, że cały świat patrzy?

[aletheiafelinea.livejournal.com]

Z wad, potwornie ciężko było odróżnić owiniętych w kurtki i czapki bohaterów, a nawet powiedzieć, ilu ich się tam właściwie wspinało.
O, to ja tak miałam z Black Hawk Down / Helikopterem w ogniu. Wszystko chude, młode, ostrzyżone i zapakowane w identyczne hełmy i mundury, a potem jeszcze po wierzchu zakurzone z góry na dół. Nie odróżniałam co się z kim dzieje, więc w rezultacie nie mam pojęcia, o co właściwie chodziło w fabule, poza tym, że strzelali. Śmigłowiec się fantastycznie rozbił i to tyle co mogę powiedzieć o tym filmie. :P Niewiele lepiej miałam z jednym odcinkiem SPN, gdzie literalnie wszyscy poza Winchesterami występowali w trzech odmianach wizualnych, z czego półtora przypadało na kobiety, a półtora na mężczyzn. Jakby nie dało się wymieszać grubych, chudych, ładnych, brzydkich, białych, czarnych, kudłatych, łysych, okularników i co by jeszcze pod rękę podeszło. To zamiast tego musiałam się zastanawiać, czy ta biała szatynka z długimi włosami jest jedną z tamtych dwóch długowłosych białych szatynek, czy jeszcze trzecią i czy w takim razie tamta pierwsza jeszcze żyje, czy już nie... Jeden z nielicznych przypadków, kiedy za solidnie uzasadniony uznałabym kop w zbiorowy tyłek castingowców z żądaniem "Representation, you dumbasses!".

okazało się, że wyjechali za granicę i naprawdę to kręcili na pustyni ;)
"Rzeczy, które próbują wyglądać jak rzeczy, często wyglądają bardziej jak rzeczy niż same rzeczy". No chyba, że to faktycznie te rzeczy. XD

A mógł być gościem odpowiadającym za muzykę :)
Hę? A po co byłby w załodze gość odpowiadający za muzykę? To potrafili sobie załatwić sami. Oczywiście z wyjątkiem Marka, który najwyraźniej nic nie wziął i ma pretensje do kapitan, a powinien do siebie. :D Nie no, akurat wielozadaniowość była uczciwie uzasadniona, czego zresztą film nie wspomina. Kilogram astronauty, który robi dwie rzeczy jest bardziej opłacalny w takim biznesie niż kilogram, który umie tylko jedno. Zresztą szanse były jak jeden do sześciu, że padnie akurat na technika albo botanika; naciągane było dopiero połączenie tego. Na ile bardziej naciągane, to już potrafisz policzyć lepiej niż ja.

("i w katastrofie, w której zginęła cała ludzkość, przeżył tylko Mark, bo akurat był wtedy na Marsie")
Nie podsuwaj mi głupich pomysłów, ja teraz chcę dodatkowo wersję B! :)

ale starczyłoby mi, żeby ci astronauci już nigdy nie polecieli w kosmos i trochę im tego brakowało
Zdawało mi się, że mieli właśnie już nie polecieć? Nie wiem, czy wszyscy i możliwe, że to było wystarczająco wyraźnie tylko w książce, ale chyba nawet w filmie kapitan mówiła, że jeśli się decydują na bunt, to po powrocie są uziemieni. Na co któryś odpowiada, że z tymi dodatkowymi miesiącami już mu wystarczy na resztę życia (chociaż to chyba znowu było tylko w książce). Poza tym w pierwszej wersji książki jest scena z Markiem już na Ziemi, jakiś dzieciak go rozpoznaje i włącza mu się tryb "Łaaał!", po czym pyta go, czy chciałby tam wrócić, na co Mark, że "chyba cię, mały, pogięło". (Tylko nie tak uprzejmie. :P ) Co do problemów rodzinnych, żona pilota nie była zachwycona, ale od razu jej przeszło.

Liczyłoby się, gdyby był niezadowolony z tego powodu. Nie wyglądał. ;)
W momencie tracenia bardzo wyglądał! :)

Były Stany, włączyły się Chiny, ale z Londynem dodatkowo to już implikuje, że cały świat patrzy?
To implikuje, że reszta świata ściąga przekaz z Londynu, między odcinkiem Who a Sherlocka. :)

[alumfelga.livejournal.com]

To zamiast tego musiałam się zastanawiać, czy ta biała szatynka z długimi włosami jest jedną z tamtych dwóch długowłosych białych szatynek, czy jeszcze trzecią i czy w takim razie tamta pierwsza jeszcze żyje, czy już nie...
To jest mój problem z większością amerykańskich seriali, na które się natknęłam. Myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, po czym zaczęłam oglądać brytyjskie i nagle się okazało, że aktorzy, a co za tym idzie postacie, wyglądają różnie i nie mam problemów z ich odróżnianiem. Normalnie magia :)

A po co byłby w załodze gość odpowiadający za muzykę?
To miał być żart, wnioskuję, że nieudany :)
Wiadomo, że astronauci mieli przydatne na Marsie umiejętności, ale i tak zdanie "tak się składa, że jestem botanikiem" wywołało salwę śmiechu na sali.

"Ostrzegali", że nie polecą, ale Latynos był na końcu pokazany jako członek jakiejś kolejnej misji. Tracący pracę też po fakcie wyglądał na zadowolonego, więc - żadnych konsekwencji, wszystko się udało, a jak coś się zmieniło, to na lepsze.

Poza tym w pierwszej wersji książki jest scena z Markiem już na Ziemi, jakiś dzieciak go rozpoznaje i włącza mu się tryb "Łaaał!", po czym pyta go, czy chciałby tam wrócić, na co Mark, że "chyba cię, mały, pogięło".
No i to brzmi bardziej realistycznie niż "prowadzę zajęcia, na których będę wam opowiadał o tym, co robiłem na Marsie, bo to ciekawsze od wszystkiego".

[aletheiafelinea.livejournal.com]

zaczęłam oglądać brytyjskie i nagle się okazało, że aktorzy, a co za tym idzie postacie, wyglądają różnie i nie mam problemów z ich odróżnianiem.
Bo generalnie na amerykańskich ekranach podstawową kwalifikacją aktorską wydaje się ładność jako pozycja wyjściowa, którą w razie specjalnej potrzeby można sztucznie oszpecić, przy czym potrzeba zachodzi rzadko i raczej w sytuacjach typu "zombie" niż "przeciętniak z ulicy". A że do tego ładność wydaje się być pojmowana dość wąsko, to w rezultacie wszyscy są strasznie ujednoliceni - wszystkie aktorki mają prasowane włosy (raz jeden w życiu przypadkowo miałam coś takiego na głowie i się w lustrze nie poznałam, za to wyglądałam jak 90% mijających mnie; to był interesujący eksperyment, ale ucieszyłam się, kiedy po paru godzinach pogoda bez ceregieli zrobiła z tym porządek), każdy bez względu na wiek ma zęby jak sztuczne i twarz jak z katalogu z jedną stroną. W tej sytuacji dla aktora amerykańskiego wygląd jest na skali zaledwie defaultowym zerem, do którego trzeba dorównać, a jedyną zmienną do dyspozycji jest... no, aktorstwo. Jensen Ackles jest, nomen omen, idealnym przykładem - natura go skarała tak fabrycznie przepisowymi rysami, że nadaje się na bezosobowo ładny obrazek w podręczniku, "Homo sapiens, male". Gdyby do tego jeszcze miał mimikę porcelanowej lalki - jak wielu ludzi ładnych w tym stylu - byłby najnudniejszym i najmniej zapamiętywalnym facetem na świecie. Brytyjski ekran natomiast wydaje się przyjmować charakterystyczność jako pozycję wyjściową, a ładność jako ewentualną dodatkową ale nieobowiązkową zaletę. Albo wręcz raczej: charakterystyczność jest ładnością.

Wiadomo, że astronauci mieli przydatne na Marsie umiejętności, ale i tak zdanie "tak się składa, że jestem botanikiem" wywołało salwę śmiechu na sali.
Aha... Nie mogłam zakumać, bo mnie "botanik" samo w sobie nie wydawało się nijak dziwne. Ze statku mu piszą, że zajmują się jego eksperymentami za niego i nawet to zostawili w filmie. Przy czym jakby tak, nie wiem, entomolog, to co innego - pcheł piaskowych się na tym Marsie spodziewają, czy skorpionów? Ale botanik ma sens. Nawet teraz na orbicie hodują zielsko, a przecież wszystkie plany marsjańskich habitatów na dłuższą metę (już nie mówię o jakimś terraformowaniu) zakładają zielony ekosystem. Jakby się bardzo uprzeć, to można by nawet widzieć sens w połączeniu specjalizacji botanika z inżynierem, skoro to zielsko ma służyć za jeden z kluczowych elementów na równi ze szczelnym pancerzem i sterowaniem komputerowym. Jak już, to prędzej bym się przyczepiła, że wieźli jakieś żywe kartofle, zamiast samych liofilizowanych.

"Ostrzegali", że nie polecą, ale Latynos był na końcu pokazany jako członek jakiejś kolejnej misji. Tracący pracę też po fakcie wyglądał na zadowolonego, więc - żadnych konsekwencji, wszystko się udało, a jak coś się zmieniło, to na lepsze.
Widzisz, tu wracamy do kwestii "co film dodał". W drugim wydaniu książki wyleciała nawet ta scena z dzieciakiem i teraz koniec jest jeszcze na orbicie Marsa. Co prawda książka też zostawia ogólnie happyendowe wrażenie, ale film dodatkowo to, no, ufilmowił. W razie jakby widz nie załapał, że tak, udało się. :] (Bardziej na przykład podobała mi się wersja książkowa, gdzie komunikat kapitan brzmi "Houston, this is Hermes Actual. Six crew safely aboard" i to dopiero po zamknięciu śluzy, zamiast wrzasku "Mamy go!" jeszcze w otwartej przestrzeni). W rezultacie przegięli z cukierkowością (i z wow factorem), to właśnie miałam na myśli, mówiąc o mieszanych uczuciach. Nawet jeśli mnie łopatologiczny happy end i tak mniej przeszkadza niż Tobie. Na marginesie, film starannie omija też takie fragmenty książki:
The medical area has morphine for emergencies. And there’s enough there for a lethal dose. I’m not going to slowly starve to death, I’ll tell you that. If I get to that point, I’ll take an easier way out.

[alumfelga.livejournal.com]

A że do tego ładność wydaje się być pojmowana dość wąsko, to w rezultacie wszyscy są strasznie ujednoliceni
Właśnie. Ciężko byłoby teraz coś takiego przełamać.

Jensen Ackles jest, nomen omen, idealnym przykładem - natura go skarała tak fabrycznie przepisowymi rysami, że nadaje się na bezosobowo ładny obrazek w podręczniku, "Homo sapiens, male".
Zastanawiam się, jak to jest i czy się moje wrażenia przenoszą na większą grupę ludzi, i jak dużą, ale właśnie ta bezosobowa ładność z zalety staje mi się wadą. Jak modelkę na bilbordzie mijam bez zainteresowania, tak minę plakat z ładnym panem (i niczym innym przykuwającym uwagę) reklamującym nowy sezon czegokolwiek, a serial wyłączę po pięciu minutach, jeśli będzie mi się mylić obsada. Czy ta wtłoczona w takie wąskie ramy ładność nie stała się już tak dostępna, tak wszędzie obecna, że nie pełni już roli przykuwacza uwagi? A wręcz przeciwnie, bo dochodzi jeszcze myśl, że jak coś (ktoś) ładne z wierzchu, to nie ma co szukać czegoś mądrego/głębokiego w środku, bo jakby było, to by się tak nie starało być ładne na zewnątrz?

Albo wręcz raczej: charakterystyczność jest ładnością.
Nie jest ciekawe, że jeśli aktor nie jest odrysowany ze Wzoru Aktora, to od razu nazywamy go charakterystycznym? On tylko wygląda jak człowiek, wciąż taki ładniejszy człowiek z regularnymi rysami i odpowiednim makijażem, ale przynajmniej jakby go ktoś urodził, a nie wyhodował albo wyrzeźbił.

Ale botanik ma sens.
Na rozum wiem, że ma, :) to chyba przez sposób wypowiedzenia tej konkretnej kwestii: "popatrzcie, jaki zbieg okoliczności", plus ta linijka o eksperymentach się raczej prześliznęła tylko bez większego impaktu (a może to tylko ja nie zwróciłam tak bardzo na nią uwagi, bo się zachwycałam Marsem ;)). Wiele rzeczy trzeba było przyjąć dość szybko i w efekcie wyszło takie wrażenie, że to zadziwiający zbieg okoliczności. Domyślam się, że podczas czytania to mogło wypaść inaczej, przede wszystkim więcej czasu mija w głowie czytelnika od przedstawienia bohaterów do pierwszego wykorzystania ich, czyli Marka, umiejętności.

Jak już, to prędzej bym się przyczepiła, że wieźli jakieś żywe kartofle, zamiast samych liofilizowanych.
W filmie było, że to paczka na Święto Dziękczynienia (albo jakieś inne?Wydaje mi się, że to). Jestem w stanie uwierzyć, że zabrali jeden normalny posiłek na ten dzień.

Widzisz, tu wracamy do kwestii "co film dodał".
A, widzisz.

Nawet jeśli mnie łopatologiczny happy end i tak mniej przeszkadza niż Tobie. Na marginesie, film starannie omija też takie fragmenty książki
Wyraźnie nie pasują do klimatu filmu, nie? A ja bym się na nie chętnie rzuciła :)

[aletheiafelinea.livejournal.com]

Czy ta wtłoczona w takie wąskie ramy ładność nie stała się już tak dostępna, tak wszędzie obecna, że nie pełni już roli przykuwacza uwagi? A wręcz przeciwnie, bo dochodzi jeszcze myśl, że jak coś (ktoś) ładne z wierzchu, to nie ma co szukać czegoś mądrego/głębokiego w środku, bo jakby było, to by się tak nie starało być ładne na zewnątrz?
Drugie, no, może aż tak mi się jeszcze nie kojarzy, ale pierwsze, owszem. Wzrok się jakoś po tym ześlizguje... Przy tym nawet nie o to chodzi, że trzeba to koniecznie zamienić na interesujących brzydali i szare myszy, bo przecież hej, jednak aktorska uroda jest jedną z istotnych zalet kina. Do czegoś w końcu chce się wzdychać! Idzie raczej o to, żeby dostrzec, że uroda - nawet w konwencjonalnie pojmowanych ramach - może być bardzo różna. Nawet fryzura robi ogromną różnicę. A tymczasem na każdej aktorce tylko "do ramion, wygładzone, rudobrązowe". A różnorodność jest pojmowana jako "do ramion, wygładzone, platynowy blond". :P W "Marsjaninie" (który i tak wyraźnie próbuje być niehollywoodzki w wyględności; chyba jedynym niekwestionowanym przystojniakiem był Rich astrofizyk) kapitan od informatyczki odróżniałam po działaniach, bo trudno było po wyglądzie... -_-

Wiele rzeczy trzeba było przyjąć dość szybko i w efekcie wyszło takie wrażenie, że to zadziwiający zbieg okoliczności. Domyślam się, że podczas czytania to mogło wypaść inaczej
Słusznie się domyślasz, a ja się cały czas żelazową wolą powstrzymuję od powtarzania co chwilę "a nie mówiłam". ;D

A ja bym się na nie chętnie rzuciła :)
Absolutnie nie ma przeszkód, żebyś się rzuciła na całą książkę. ;D Choć nie chciałabym wprowadzać z kolei w błąd w drugą stronę - w książce też jest głównie Mac Gyver, a takie akapity to, no, pojedyncze i rzadkie akapity. Nie, wróć, to właśnie dopiero w książce jest Mac Gyver, a w filmie prawie nie ma i o to mam do filmu pretensje. :P

[alumfelga.livejournal.com]

Dobra, dotarło, trzeba było przeczytać najpierw ;) Bycie najszybszą ekranizacją ever ma swoje wady, jak widać.

Idzie raczej o to, żeby dostrzec, że uroda - nawet w konwencjonalnie pojmowanych ramach - może być bardzo różna.
I ja za niczym innym nie obstaję ;) Wiadomo, że nikt nie chce oglądać ludzi z niepełnym uzębieniem albo proporcjami ciała naprawdę wykraczającymi poza przyjemne, ale niech ci ludzie się różnią wzrostem, kilogramami, twarzami, wiekiem. W razie potrzeby, każdemu się da Photoshopem, makijażem i odpowiednim ustawieniem do obiektywu zrobić promujące Zdjęcie Do Wzdychania, Cumberbatch dowodem. O dziwo, wzdychamy raczej do tych nieidealnych, nieprzetworzonych zdjęć.

A nieprawda, że wszystkie mają wygładzone, bo te charakterne mają loki! Czyli co fryzura mówi o charakterze postaci...

[aletheiafelinea.livejournal.com]

Bycie najszybszą ekranizacją ever ma swoje wady, jak widać.
No nie wiem. Zwlekliby dłużej, mogliby mieć więcej Pomysłów. Nie wiadomo przed czym nas uratowało to tempo i wolę nie wiedzieć. :D

I ja za niczym innym nie obstaję ;)
Spoko, to było takie ogólne "idzie o to", nie konkretnie do Ciebie. :D

niech ci ludzie się różnią wzrostem, kilogramami, twarzami, wiekiem.
Włosami, ubraniem, sposobem noszenia tych samych elementów... W ogóle, miałabym najmniej pretensji do aktorów, nieco tylko więcej do castingowców, a głównie do charakteryzatorów. Przecież to biznes artystyczny, ma się mieć pomysły, a nie tylko umiejętności. A każdemu jęczącemu, że się nie da, przez łeb albumowym wydaniem filmografii Johnny'ego Deppa. Nie musi być w twardej oprawie, aż taka wredna nie jestem...

O dziwo, wzdychamy raczej do tych nieidealnych, nieprzetworzonych zdjęć.
...z planu! ♥ :D

A nieprawda, że wszystkie mają wygładzone, bo te charakterne mają loki!
A, to by wyjaśniało, czemu filmowa kapitan zdała mi się nieco zwiędłą leliją...

[alumfelga.livejournal.com]

Zwlekliby dłużej, mogliby mieć więcej Pomysłów.
Racja :)

W ogóle, miałabym najmniej pretensji do aktorów, nieco tylko więcej do castingowców, a głównie do charakteryzatorów.
Co do aktorów i charakteryzatorów się zgadzam, ale castingowców obwiniałabym bardziej...

[aletheiafelinea.livejournal.com]

Co do aktorów i charakteryzatorów się zgadzam, ale castingowców obwiniałabym bardziej...
Ja bym nasilenie obwiniania skorelowała z wielkością projektu. Duże filmy i/lub studia mają środki i wybór, żeby wybrzydzać. W mniejszych castingowcy sami nikogo nie urodzą, muszą wybierać z tych, co przyszli... A z drugiej strony, może do małych projektów zgłasza się więcej przeciętniaków? Z trzeciej strony, może to właśnie ten najdroższy poziom jest tym, gdzie można sobie pozwolić na niestandardową niewyględność, a aktorski plankton stara się wyglądać modnie, bo wszystko inne jest zbyt ryzykowne? W końcu SPN to właśnie ten tani poziom, typu "poszczęściło mi się w tym miesiącu, reklamuję pastę do zębów".
Fajnie byłoby znaleźć kogoś bezpośrednio zorientowanego i zapytać. :)

[alumfelga.livejournal.com]

A to pewnie prawda, że duzi mogą więcej. I też ewentualne zmiany miałyby większy wpływ, zostałyby dostrzeżone...

Wczoraj i dziś obejrzałam po odcinku "Wspaniałego stulecia". Na razie odróżniam kobiety od mężczyzn. Wygląda na to, że USA wcale nie jest najgorsze pod tym względem :D

[aletheiafelinea.livejournal.com]

I też ewentualne zmiany miałyby większy wpływ, zostałyby dostrzeżone...
W małym byłoby "Co tych aktorów z ulicy ściągnęli? No tak, pewnie ich nie było stać..." :)

Na razie odróżniam kobiety od mężczyzn.
XD