aletheiafelinea | Seen a movie: The Martian

Entry tags:

movies

Seen a movie: The Martian

No spoilers. Somehow I managed… I think so?

I was anxious about this movie; I always am when it comes to adaptations of books I love. That’s why I went without checking anything and knowing nothing about it. Fresh mind, no prejudices, no expectations as far as possible and all that. Okay, apart of who’s playing Mark. That was rather impossible to avoid…

To my relief, it wasn’t half bad. I wasn’t really blown away, but I’m not disappointed, too. What I haven’t really expected (or rather, expected the exact opposite :P ) was that it would turn out a faithful adaptation. No usual “based on motives”, you know that one: “Oh, it’s perfect and we must bring it to the screen; we’ll only rewrite the plot, make new characters from the scratch and kick out the original ones, and of course put it all in different setting.” Thankfully, not this time. Actually, it makes the impression as if they made the movie fully aware they’re making it for the book’s fans, and decided that everyone who’s going to watch it have read the book anyway. Up to the point that those in the audience who haven’t, won’t know what is Mark’s reply when he’s warned to mind his language, because he’s being broadcasted to the whole Earth. Granted, it wasn’t a terribly sophisticated reply, but still it’s a loss. :) I kind of waited for it, damn you, Hollywood…

Still, it’s adaptation, so changes was unavoidable. To my even bigger relief, they turned out more improving than damaging. Losses are regrettable but justified – the book is not exactly a novelette, and it’s a (not very long) movie, not a TV show. So, no stone Morse telegraph, no making soil from sterile dirt, no dust storm, no descend down the Schiaparelli’s slope. And most of what is – the potato farm, Pathfinder, the accident with the air lock – is very, very shortened and simplified. The whole journey to Schiaparelli feels very short. Actually, the whole movie doesn’t feel like taking a year and half… More like months, at best.

On the other hand, the whole thing in a way is closer to the first, unabridged version of the book. No, it doesn’t have the last scene that version had, but in its place it has a whole patchwork of similar scenes that have been added there. I have mixed feelings about it, same as about other major changes. Usually I hate when it happens to an adapted thing, but here most of it wasn’t bad. The biggest improvement has occurred where the book’s weakest point was, this being the characters. Except Mark, that is. I was a bit ‘meh’ about Matt Damon. Yeah, he fits the role so much he was an obvious choice, but I wished for some less popular face… In watching this didn’t turn out too big an obstacle, but I prefer the book’s Mark. And nothing will keep me from seeing him still as on the cover. *shrug* :) What I regret a little, is that the story’s general balance has been shifted toward the Earth parts. Now it’s more equal, and Mark gets less screentime. Then again, as I said, the other characters has been improved, which means mostly the NASA team, and embarrassingly I found them often more interesting than Mark himself, which is kinda fail for the movie’s whole idea. In some cases this means mostly good bringing out what was already in the book – the Big Boss is exactly the cold and merciless yet rational and decisive dick he should be *g* – but in some notable cases a new quality has been made. Venkat was a big and happy surprise from his first scenes. I haven’t watched Chiwetel Eijofor before, but he was a great choice; he gave Venkat the life his book version had been lacking and very much needing. But even a bigger surprise was Rich the astrodynamicist, who looks very unlike my private idea (for some reason I saw an elderly and quiet guy, maybe a little balding and overweight), but I’m much happier with the movie version. Someone give this man some supporting role award, okay? :))) Especially for his ~~very late~~ morning mode. And another one for the screenwriter, for adding him the “Sorry, what’s your name?” scene. ♥♥♥ Speaking of surprises, hi, Sean! He did a maybe not particularly outstanding (though only because he had good rivals), but decent enough job, as usual, and as others gave his character what his book version was mostly missing. Sad news for Sebastian Stan’s fans, though – he got about one and half scene, noticeable mostly for, well, fans. I realized it was him not before while writing this post… The only character I found worse than the book version is Mindy Park, who’s originally all competence, quick mind and not taking shit from anyone, but here she’s like a teenager who hasn’t quite believed yet she really works for NASA and omg, big bosses are talking to her!!1! I don’t know, maybe this was the actress’ decision to play her this way, but in such case I don’t like this decision. I had been expectant also for Commander Lewis, but for most of her screentime she turned out a mild disappointment. She seemed somewhat feeble, compared to the book version, who gave off more authority. However, she earned some points in her last scene (yeah, the big one), and this is one of those changes I have mixed feelings about. On one hand, it’s a plot change, and a nonsense one at that (she can not do things like this; she’s the main Commander, for sanity’s sake); on the other hand, it works. That is, in movie terms.

Um, about that. In general, The Martian aims more at realistic than flashy. Like, “scenes in China are spoken in Chinese entirely” realistic. Still, the plot, or precisely speaking the ending, got some corrective surgery for more ‘wow’ factor. Part of me grumbles; other part says “who cares, it worked.” (Okay, the Iron Man was too much. :P Broadcasting the Hermes’ channel to the whole Earth, live and unfiltered, too. Not blaming the movie for this, though. *shrug* This one is on the book.) Also in terms of art, realistic didn’t mean ugly this time, even though I don’t think this movie is to be seen on the nominees list for the Best Photos Oscar (to be frank, as well as the rest of the movie; its strongest part is acting). The Martian’s Mars is rocky and mountainous, and not really looking like a perfect choice for a landing spot, but nice for watching. I liked also Hermes the mother ship’s look, with its gravitation wheel. And the scene with the safety belt, especially the last frames of it, looked really great. On the other hand, speaking of looks, can someone kindly explain me why orange is apparently the bestest color for suits on Mars…? >_<

I’m a little unhappy that the movie’s (and Mark's) final message is the nice and good but still hackneyed “When you think everything is lost, and you will, keep fighting” in place of the original “I’m no one really important, and yet the whole Earth wants me back, no matter the price, because the human herd leaves no one behind.” I wouldn’t call it a really great movie, but it was an enjoyable movie. Though mostly for a fan. :)

PS. The movie too, as the book, doesn’t explain why Mark had no his own entertainment storage, and therefore why Lewis’ music makes the soundtrack.

You can comment also in Disqus, here.

Flat | Top-Level Comments Only

I want to watch the film but it's the first time I hear about a book... So the Actually, it makes the impression as if they made the movie fully aware they’re making it for the book’s fans, and decided that everyone who’s going to watch it have read the book anyway. part worries me a little.

On the other hand, speaking of looks, can someone kindly explain me why orange is apparently the bestest color for suits on Mars…?
In terms of movies... Because the Martians are supossed to be green so orange suits make a nice contrast? ;)

I want to watch the film but it's the first time I hear about a book...
No way! O___O I heard about it when it was a little niche yet, but recently it seems to me everyone has just read it (and is squeeing) or is about to read it, or wonders whether to read it... Like, opening your fridge and all that. Could be a little tiring if I wasn't a hardcore fan myself. I wrote about the book here (http://aletheiafelinea.livejournal.com/114030.html), and before that also on The Pearl (http://www.blackpearl.fora.pl/literatura,25/co-teraz-czytasz,436-425.html#56332).

worries me a little.
And rightly. I would advise not starting from the movie. It makes up for the book's weaker points (one, actually, the supporting characters), but it leaves out most of what made the book's unique quality.

Because the Martians are supossed to be green so orange suits make a nice contrast? ;)
Even if he was, there wasn't much to see through the helmet's pane... XD

I don't think I'd read it before it disappears from the cinemas' schedules so maybe now is the only chance to see the movie. Unless I'm so lazy I won't make it anyway :D Don't know yet.

Why would Martians wear helmets? Disguise? ;)

maybe now is the only chance to see the movie.
Yes, that's an important point. The cons of it are that it's a decent but not really that impressing movie. Not on its own, I'd say. So going in this order you can possibly get the result "Uh, okay, but what is this whole hype about?" and decide that the book is not worth it, because you have already given the whole thing a try, and it turned out overrated. Which would be a mistake, because the book has two main merits: the general idea of a castaway on Mars, and the realization of it, which is mostly about science used as a literary fabric (well, it is sci-fi). In the movie the former stays intact, of course, but the latter is very very very condensed, squeezed and filtered. So much that remained only what was really necessary for the plot (and here and there even less; some can point at factual holes in the movie, not knowing the book had actually covered these things, but they have been left out), and lost is most of what was making this whole science enjoyable. And even in spite of all cropping and filtering, the plot and dialogues are still heavily loaded. So loaded that every time a character is introduced they are subtitled, to save dialogue lines for other things (which also means that in these times you need to read and listen to different things simultaneously). I knew what's going on, because, well, I already knew what's going on - if you already know, it watches like an illustration, "Oh, here's X, and that's how they made Y!" - but if you don't, possible are moments of "Wait, what? Tell it once more, only slower." I often see complaints (even by those who besides that loved the book) that in places it's a data overload (as for me, I didn't feel so in reading), but when it posed a problem for some in a book, then imagine how it is on the screen, even shortened. They did effort to tell as much as possible in the movie language, through images, but still...

As for the pros, that is the main reason one choses the big screen for, opinions are divided.

dieastra down there says the photos absolutely need it; me - not so much. Then again, I'm hard to impress at times. "Big screen necessary" level for me is LotR. About half of The Martian's best photos you can already see in my post.

tl;dr If you see it without reading and react "watchable, but nothing really special", don't think you have already got to know the book this way. If you don't, well, you might lose a few shots that are good, but also nothing you wouldn't find in any movie with the space. You decide.

Want the book? :)

Why would Martians wear helmets? Disguise? ;)
You tell me! I only said the suits for humans in the movie are orange. And since it has no native Martians in it, I can't know what their tastes in clothing might be. :D

I simply refuse to believe that anyone would make a movie that excludes a large part of the audience. They simply cannot expect that everyone has read the book. That seems not very - logical?

And from what you describe, it sounds like there may be almost too much science in the book for me... as I am always fond of saying, I am not really a science fiction fan... says the girl that somehow first slipped into "Stargate" (all Richard Dean Anderson's fault, nobody was more surprised than I was! It blew me away), then "Doctor Who" and "Torchwood" (which I still would consider "sci-fi light", same goes for "Eureka") and now has started to explore the "Star Trek" world. Still I never got into "Star Wars", for example, or any other TV shows that were set on a space ship. I hate space ships and space battles. I hate things set too much in the future. That was the beauty of "Stargate" and "Torchwood" for me - ordinary people in nowadays time, trying to deal with extraordinary things. I can relate to that.

I like science fiction when it is about people. For example, "In Time", the movie where in a future people don't pay anymore with money but with time, and the poor ones only have half an hour to live, while the rich ones have 100 years or more. I liked this movie as it was saying something about society and how it may evolve (hopefully not) and in the end gave hope for some change, some people trying to make a difference.

So, throw too much science onto me, and I am lost or get bored.

So I certainly won't poke at any plot holes, I won't even notice them ;)

As for writing on the screen, that sounds like an interesting effect, and I am very used to it from watching "Sherlock", where his thoughts are displayed on the screen beautifully. Granted, there I have the chance to rewind and look at it again. But sometimes it's not meant to be all read, rather taken in as a whole?

After I have seen a movie, I like to go to IMDB and read all the people's thoughts and all the behind-the-scenes and extra infos, and I learn a lot more stuff and all the things I missed that way. And then I can still watch it a second time and look for all those things.

My brother recently gave me the DVD for "Gravity". I did not expect to like it, and I always wondered how you could fill two hours with a woman floating through space... but I did like it. In the end, it is not about the science or the special effects - it is about the people.

They simply cannot expect that everyone has read the book. That seems not very - logical?
Agreed, actually. :D It wasn't very wise of them... Then again, this is the opinion of someone who has read. I think we would need also the opinion of someone who watched and hasn't read...

Well, in terms of sci-fi, The Martian is the opposite of Doctor Who, Stargate, Star Trek and likes. It's hard sci-fi of... (what the heck is the English term for this?) ...short range? No timey-wimey, no aliens, no ships fueled with the audience's imagination... Instead, you get thrust vectoring, gravity assist (rather important for understanding of one major plot point), numeric coding of language, resilience of bacterias, atmospheric resistance, reactions involving hydrogen and oxygen... all this merry stuff. Actually, the whole point of The Martian - more in the book, but the movie too - is about making it fascinating, enthralling, exciting. And it succeeds. Granted, I'm not opposed to such things in books and movies in general, so I guess it wouldn't work that good for you. Sorry to hear it makes an obstacle... :(

I like science fiction when it is about people.
Me too, actually. It's just that the realization matters for me at least as much as the idea, and The Martian is just a very well written book. It hasn't perfect everything, no, but enough to love it. Though I must admit I always love it when the science plays a role in the plot. Though, of course, this must be well done.

As for writing on the screen, that sounds like an interesting effect, and I am very used to it from watching "Sherlock", where his thoughts are displayed on the screen beautifully.
I think here they aimed at the effect of the header of an icoming message. "Xy Zeth. Chief of Department of This or That."

But sometimes it's not meant to be all read, rather taken in as a whole?
Well, yes, as long as you don't care for wondering for the rest of the movie "Who's that dude again?", you can wave all those names and titles aside. It's not like anyone would really manage to keep the track of all of them anyway. I think so. :)

In the end, it is not about the science or the special effects - it is about the people.
The Martian too, actually. After all, it's people who do all this science there, it's just their tool, their safety boat, everything they have. So it's like with a western - it's all about people, nevertheless it can be troublesome if one doesn't like horses and shooting...

Edited 2015-10-06 21:31 (UTC)

I can, occassionally, just sit back and enjoy the ride, and be prepared to not understand every single thing. And sometimes I surprise myself that I DO actually know a thing or two. My brother educates me ;)

And sometimes a picture speaks more than a thousand words. It only sunk in how hard any long range communication would be after watching that Stargate episode where Jack and Teal'c were lost in space... literally... and had to wait half an hour for a reply after they sent a message... I also know much more about Egyptian mythology now but that's another story.

So those people that sign up for a real Mars mission - without a ticket back home - do they really know what they get themselves into? Obviously, there won't be any internet or skyping with the family back home.

That trailer really blew me away - it's what a good trailer is supposed to do, after all. You won't discourage me ;)

Let's talk again once I have seen it!

Hopefully it will do the screen magic also this time, if you still want to give it a try. :)

So those people that sign up for a real Mars mission - without a ticket back home - do they really know what they get themselves into? Obviously, there won't be any internet or skyping with the family back home.
Skyping no, but Internet, why not. Only what limits them is the ability of the connection. What they would have is basically a very long-range wireless net. Those in the movie get messages from home - attachment files and all - in packages of data. I mean their families, of course, because their connection with NASA is more constant, and the last scenes on Hermes are broadcast to Earth live. As the audio channel, I mean. But why without a return ticket? They aren't colonists for Mars; they're just a research mission. First real manned flights to Mars would be the same way after all, like it was with the Moon...

You won't discourage me ;)
Not going to in the least! :D I'm all the more curious of your opinion, as someone in different situation (no book) and a tad different inclinations.

Let's talk again once I have seen it!
Waiting! Have fun!

But why without a return ticket? They aren't colonists for Mars; they're just a research mission.

It's in the contract they sign. As it simply would be not possible to bring them back. There's no rocket base on the Mars, after all. Nor would they be able to build one.

This article says one-way-mission: http://edition.cnn.com/2015/02/17/tech/mars-one-final-100/

Sorry, but I simply cannot comprehend someone throwing his life away like that. That there even is serious talk about this... I know the world would not be the world we have today if it weren't for all those explorers that took risks... but this is something else. I rather stay home and enjoy my cinemas and theatre and musicals and travels to the UK! Yes, I'm shallow :)

So, the movie may be science fiction, but in a few years it could be very real.

Ah, but these aren't NASA. They're just some independent wackos. I don't think they have much chances for success... That is, precisely speaking, sure, they can launch some stuff that even might reach the space, but Mars? Come on... Actually, what bothers me most, is not even that someone could accept a one way ticket, but that they can attract people who actually will trust them and their technical abilities. For me it looks like the astronautic equivalent of the alternative medicine, even if they genuinely believe they're able to do it.

As for the theoretical possibility of the journey with no return, NASA is a public organization, they get money from the government. And, as is aptly said in the movie, they won't get financed a single paper clip anymore if they actually lose someone this way. Public opinion and all that... The movie uses the option with a series of missions (where each one leaves stuff for next ones) and... what is the opposite of lander? launcher? ...launchers send in parts and assembled on Mars. I guess there must have been also the part with making the fuel from carbon dioxide in the Martian atmosphere while waiting between missions (which requires part of the machines set off after assembling and working for some time on their own), but this part wasn't mentioned in the movie.

ETA
Oh, I forgot. The mother ship is only orbiter, of course! It never lands on Mars! Or Earth, for that matter. All the traffic between the space and surface is done by landers and, uh, launchers, if this is the proper name...

Edited 2015-10-06 23:59 (UTC)

Shuttlecrafts! I need to buy a shuttlecraft for my Enterprise crew so they can go on missions.

I heard that with the 3D printers that are available now, it would be possible to set up a base on the moon, and let the printer print all the necessary modules out of moon stones. Sounds like a logic approach, to use what you already have there, instead of bringing it all with you which would cost a lot of money and time.

Not sure if I told you - I work in an engineer's office, drawing plans for houses and bridges. It's all computer nowadays but when I started in 1993, it was still the old fashioned way with ink on paper. I always liked technical drawings.

We do the concrete parts of the buildings, with the reinforcement. So, I am kinda interested in building stuff, or materials to build from, and architecture and groundmaps.

I didn't even know they weren't official... Shows what I know.

Shuttlecrafts! I need to buy a shuttlecraft for my Enterprise crew so they can go on missions.
You certainly do, :) but as for The Martian, I'm not sure if it fits either. I think it implies a thing flying back and forth? Those in The Martian were disposable, you know, this sort where the fuel tank comes off, then next units, until it's nothing but the cabin, already above the atmosphere by that time. And the landers were never shown, but I think they would even look different than the launchers that didn't need the shock-absorption. The landers surely did. I guess they'd be similar to the remains of Pathfinder (which was shown).

It's all computer nowadays but when I started in 1993, it was still the old fashioned way with ink on paper. I always liked technical drawings.
I'm sure it helps with miniature scenes! :)

I forgot to tell you before, but actually back then, when reading the book, my most insistent association was "Robinson in the space", yeah, that too, but also "MacGyver in the space"! After all, Mac tells about chemistry and physics all the time, too. If it watched okay to you, I think The Martian will be as well. Actually, this was what the book had more, and the movie much less...

I didn't even know they weren't official... Shows what I know.
Hey, still more than me, considering that I didn't know they exist, until you said me... *g*

Sadly the only shuttlecraft available is for the smaller figures and will not be in scale with mine. I want to get it nonetheless. It can still be in the background at least. I'll never have a bridge for the same reason :(

After all, Mac tells about chemistry and physics all the time, too.

That is true. In fact, they always left an incredience out, so kids would not start making bombs from ordinary things.

They also said they overstated some facts. Like, the chocolate possibly could create a chemical reaction with that acid in the pilot, but you would need 100 bars of them, not just one.

One evening I came home and the lock of my letter box had been frozen. I couldn't get the key in because of the ice. I stood there and thought: "What would MacGyver do?" Thaw it, obviously. But how? With a hairdryer? No socket nearby. Then I put on the kettle to make hot water and held the steam under it, and it thawed. I was so proud ;)

The next day my co-worker gave me some of the spray people have for their cars. I like my solution better.

Today I read something in the newspaper about Neutrinos. Our university here in Dresden was a part of that latest research. Immediately I had to think of that famous Stargate exchange where Carter says that Neutrinos go through everything, no matter how dense, even you, Colonel right now" and Jack/RDA put on his special look (he likes to play dumb) and asked back: "No matter how dense?" and she blushed ;)

One of the jokes that cannot be transferred to the German dubbing.

This is what I like - it's fun, but it sticks with you and next time there is mentioning of Neutrinos, you certainly remember! Even though of course technobabble in TV series often is simplified or entirely made up. Must be frustrating for people who see all the mistakes.

Hey, still more than me, considering that I didn't know they exist, until you said me... *g*

Really? It was all over the newspapers and news, and it regularly comes up again when the next stage is reached and how many people are still left in the pool.

But the one where they are for a year in that station in Hawaii is NASA, right? It's difficult to keep them apart. I really thought it was all the same.

Sorry to hear it. Maybe they'll make a bigger one some day, too...

One evening I came home and the lock of my letter box had been frozen. I couldn't get the key in because of the ice. I stood there and thought: "What would MacGyver do?" Thaw it, obviously. But how? With a hairdryer? No socket nearby. Then I put on the kettle to make hot water and held the steam under it, and it thawed. I was so proud ;)
*applause* :D

The next day my co-worker gave me some of the spray people have for their cars. I like my solution better.
Sure, I bet it's more ecological. And less easy to run out of it. :)

One of the jokes that cannot be transferred to the German dubbing.
I shudder at the thought that some day everything in Poland can be dubbed too... Hopefully distributors will always be too stingy and hold on the cheaper options.

Must be frustrating for people who see all the mistakes.
Definitely. But then they can write looong analyses taking the thing in question to pieces, which is pure gold especially for the fandom of said thing. Like with those chocolate bars. :)

Really? It was all over the newspapers and news, and it regularly comes up again when the next stage is reached and how many people are still left in the pool.
Scientific whatnots rarely make first pages in Poland... Also, I'd have to actually read them more often than once or twice a year. Actual popular science resources I browse more often, but also in a more random way, and not particularly caring for the freshest of fresh, so... :)

But the one where they are for a year in that station in Hawaii is NASA, right? It's difficult to keep them apart. I really thought it was all the same.
*goes to check* Is it the one called HI-SEAS? Yes, apparently it's NASA's.

(no subject)

dieastra.livejournal.com - 2015-10-09 18:40 (UTC) - Expand

(no subject)

aletheiafelinea.livejournal.com - 2015-10-09 20:04 (UTC) - Expand

(no subject)

dieastra.livejournal.com - 2015-10-10 08:32 (UTC) - Expand

(no subject)

aletheiafelinea.livejournal.com - 2015-10-10 15:59 (UTC) - Expand

(no subject)

dieastra.livejournal.com - 2015-10-10 16:35 (UTC) - Expand

timey-wimey
Someone's getting a proper sci-fi language! :D
I've no idea where she picks that stuff up. :D

I've clearly fallen into a bad crowd... And I used to be such a good girl. *g*

Edited 2015-10-09 20:13 (UTC)

Want the book?
Can you believe I'm still reading "Fangasm"? I've read about three chapters, got busy and stopped, and now every time I open it, I go back and end up reading few new pages at most. I honestly don't know what's wrong with me...

I'll let you know if I see it :)

Can you believe I'm still reading "Fangasm"?
Yes, I can. *g*

I honestly don't know what's wrong with me this file...
There, I fixed that for you. I'm still saying a crappy pdf reads crappy. :) Either this, or too high concentration of SPN...

I'll let you know if I see it :)
WAITING!!! Erm... *cough* ...that is, hoping. In a calm and dignified manner.

Przerzucę się na polski, będzie łatwiej :) Ostrzeżenie dla ewentualnych innych czytających: spoilery w komentarzu.

Gdzie oni to kręcili, na Marsie? Jak z Everestem, efekt jest piorunujący. Oglądanie seriali zamiast filmów chyba sprawiło, że przyzwyczaiłam się do mniejszych wymagań i jak nie mogę zidentyfikować miejsca, w którym postawiono green screen, to jestem pod wrażeniem. Może to ja, ale cieszę się, że jednak miałam okazję obejrzeć Marsjanina na dużym ekranie.

Zwiastun chyba niczego takiego nie zapowiadał, ale jakoś mi się zdawało, że gdzieś pomiędzy zabawą w MacGyvera a wydarzeniami na Ziemi znajdzie się miejsce na pokazanie samotności Marka i zastanowienie, jakby to było spędzić prawie dwa lata, nie mając się do kogo odezwać. Tymczasem Mark od początku sobie z tego żartuje. W ogóle nie przechodzi kryzysu, spadku motywacji, a potem wraca na Ziemię i zaczyna nauczać, bo tak. Yyy? Rozumiem, że najwyraźniej film miał być nie o tym, ale strasznie ciężko kibicować bohaterowi, który się kompletnie nie zachowuje jak człowiek. (Chyba że to różnice kulturowe i Amerykanie tak mają.) Mogę znieść naprawdę wiele nieprawdopodobnych fabularnych pomysłów (ale wiecie co? Jestem botanikiem!) pod warunkiem prawdopodobieństwa psychologicznego. Nie wiem i aż jestem ciekawa, czy w książce było cokolwiek na ten temat.

I bardzo nie lubię niezasłużonych szczęśliwych zakończeń. Zasadniczo jestem za tym, że ktoś musi coś poświęcić, żeby ktoś inny mógł coś zyskać, a nieprawdopodobny plan powiedzie się, gdy coś innego zawiedzie. Gdy wszystko kończy się pięknie, bilans mi się nie zgadza. Musi być koszt, jakieś konsekwencje - przeżyta trauma, poczucie winy za zostawienie członka ekipy, utrata pracy za niesłuchanie dowódców, rozwód, czyjaś śmierć, cokolwiek.

Wydarzenie śledzi cały świat: USA, Chiny i Londyn :D

Żeby nie było, film miły i przyjemny, bez dłużyzn, świetny od strony wizualnej. Tylko niewiele (poza obrazem rosnących na Marsie ziemniaków) ze mną po seansie pozostało.

To było przy okazji rypnąć w nowym wątku, bo w tym nam się powoli przestrzeń życiowa kończy... (jedna z nielicznych rzeczy, które nie lubię w LJowym systemie).

Ej, zara, oglądałaś Everest? Rozważałam przez jakieś trzy sekundy i zdecydowałam się olać. Mówisz, że źle zrobiłam?

jak nie mogę zidentyfikować miejsca, w którym postawiono green screen, to jestem pod wrażeniem.
:D A widzisz, ja z kolei praktycznie nie oglądając seriali, a filmy wybierając w sporej mierze pod kątem przewidywanej wyględności, jestem totalnie rozbestwiona... No to jednak dobrze, że nie dałaś sobie wyperswadować. A making ofów nie sprawdzałam, ale w oglądaniu w ogóle nie wydawało mi się, że tam był green screen w robocie, tylko autentyczne plenery. Właściwie to, zabij, ale myślałam sobie "Bardzo ziemskopustynnie ten Mars wygląda". Potem tylko kiwnęli balans ostro na czerwień albo od początku kręcili z pomarańczowym filtrem...

Nie wiem i aż jestem ciekawa, czy w książce było cokolwiek na ten temat.
Powiedzmy sobie od razu - to nie psychologia jest najmocniejszą stroną książki i owszem, można to wytknąć jako jej słabość. Osobiście wolę raczej podejście "o egzystencjalnych flakach poczytamy sobie kiedy indziej, a tu się zajmiemy czym innym". Czyli Mac Gyverem. :) Kryzysy i spadki motywacji były, hm, nie tyle nieistniejące jako idea, co raczej załatwione paroma linijkami na Marsie ("za bardzo jestem zajęty, żeby się rozczulać, i to mnie ratuje"), a na Ziemi jednym kawałkiem telewizyjnego wywiadu z psycholożką NASA. Inna sprawa, że późniejsze gadki motywacyjne dla narybku to w całości wynalazek filmu. Teraz już wiesz, czemu piszę o mieszanych uczuciach względem zmian. :P

Mogę znieść naprawdę wiele nieprawdopodobnych fabularnych pomysłów (ale wiecie co? Jestem botanikiem!)
To jeszcze nic. Film pominął "...oraz inżynierem tej misji, czyli cieciem od naprawiania zepsutych rzeczy". :3

Musi być koszt, jakieś konsekwencje - przeżyta trauma, poczucie winy za zostawienie członka ekipy, utrata pracy za niesłuchanie dowódców, rozwód, czyjaś śmierć, cokolwiek.
No wiesz...! :D Dobra, wiem, nie ma trupa, nie ma Wielkiej Sztuki, ale wyjątkowo nie zamierzam zaglądać darowanemu happy endowi w end... Poza tym, tu jest ta drobna trudność, że aby jakiś Koszt zadziałał, musiałyby mnie obchodzić inne postacie poza Markiem, a w tej kwestii książka ma niejakie braki... Film to całkiem ładnie nadrabia, ale też głównie z tymi na Ziemi. Załoga nadal obchodzi mnie średnio.
(Sean Bean wyleciał z pracy. Liczy się?)

Wydarzenie śledzi cały świat: USA, Chiny i Londyn :D
Mało? Mnie już i tak kołek z niewiarą trzeszczał przy tych tłumach na ulicach... :D

Tylko niewiele (poza obrazem rosnących na Marsie ziemniaków) ze mną po seansie pozostało.
*siłom i godnościom osobistom wstrzymuje się od "a nie mówiłam"*

Ej, zara, oglądałaś Everest? Rozważałam przez jakieś trzy sekundy i zdecydowałam się olać.
Oglądałam. Poszłam bardziej dla towarzystwa niż dla filmu i spodziewałam się, że się raczej będę nudzić, ale okazało się, że całkiem, całkiem. Wizualnie tak, że przysięgłabym, że kręcili to na Evereście albo jakimś innym wielkim szczycie. Prawie czułam ten wiatr. Nieprzewidywalnie. Z wad, potwornie ciężko było odróżnić owiniętych w kurtki i czapki bohaterów, a nawet powiedzieć, ilu ich się tam właściwie wspinało. Może wrażenie jest inne, gdy się zna całą historię, mnie się twarze, imiona, historie i rodziny myliły do samego końca. Gdyby nie to, byłabym naprawdę zadowolona.

Właściwie to, zabij, ale myślałam sobie "Bardzo ziemskopustynnie ten Mars wygląda".
Grunt, że nie jak kamieniołom w Cardiff ;) W przypadku jednego odcinka Doktora Who (może kojarzysz - to ten z latającym londyńskim autobusem, gifowałam kiedyś) zastanawiałam się, jak oni to w Cardiff zrobili, że pustynia wygląda tak realnie, że takie szerokie ujęcia... okazało się, że wyjechali za granicę i naprawdę to kręcili na pustyni ;)

"...oraz inżynierem tej misji, czyli cieciem od naprawiania zepsutych rzeczy"
Oczywiście, że tak. A mógł być gościem odpowiadającym za muzykę :)

Dobra, wiem, nie ma trupa, nie ma Wielkiej Sztuki
Trup był na końcu listy :) Nie chcę zaraz drugiego końca świata ("i w katastrofie, w której zginęła cała ludzkość, przeżył tylko Mark, bo akurat był wtedy na Marsie"), ale starczyłoby mi, żeby ci astronauci już nigdy nie polecieli w kosmos i trochę im tego brakowało, albo ktoś zaczął mieć problemy rodzinne, bo "po ilu dniach ty wracasz". Nie chcę cukierkowości.

Sean Bean wyleciał z pracy. Liczy się?
Liczyłoby się, gdyby był niezadowolony z tego powodu. Nie wyglądał. ;)

Mało?
Po prostu mnie to śmieszy :) Były Stany, włączyły się Chiny, ale z Londynem dodatkowo to już implikuje, że cały świat patrzy?

Z wad, potwornie ciężko było odróżnić owiniętych w kurtki i czapki bohaterów, a nawet powiedzieć, ilu ich się tam właściwie wspinało.
O, to ja tak miałam z Black Hawk Down / Helikopterem w ogniu. Wszystko chude, młode, ostrzyżone i zapakowane w identyczne hełmy i mundury, a potem jeszcze po wierzchu zakurzone z góry na dół. Nie odróżniałam co się z kim dzieje, więc w rezultacie nie mam pojęcia, o co właściwie chodziło w fabule, poza tym, że strzelali. Śmigłowiec się fantastycznie rozbił i to tyle co mogę powiedzieć o tym filmie. :P Niewiele lepiej miałam z jednym odcinkiem SPN, gdzie literalnie wszyscy poza Winchesterami występowali w trzech odmianach wizualnych, z czego półtora przypadało na kobiety, a półtora na mężczyzn. Jakby nie dało się wymieszać grubych, chudych, ładnych, brzydkich, białych, czarnych, kudłatych, łysych, okularników i co by jeszcze pod rękę podeszło. To zamiast tego musiałam się zastanawiać, czy ta biała szatynka z długimi włosami jest jedną z tamtych dwóch długowłosych białych szatynek, czy jeszcze trzecią i czy w takim razie tamta pierwsza jeszcze żyje, czy już nie... Jeden z nielicznych przypadków, kiedy za solidnie uzasadniony uznałabym kop w zbiorowy tyłek castingowców z żądaniem "Representation, you dumbasses!".

okazało się, że wyjechali za granicę i naprawdę to kręcili na pustyni ;)
"Rzeczy, które próbują wyglądać jak rzeczy, często wyglądają bardziej jak rzeczy niż same rzeczy". No chyba, że to faktycznie te rzeczy. XD

A mógł być gościem odpowiadającym za muzykę :)
Hę? A po co byłby w załodze gość odpowiadający za muzykę? To potrafili sobie załatwić sami. Oczywiście z wyjątkiem Marka, który najwyraźniej nic nie wziął i ma pretensje do kapitan, a powinien do siebie. :D Nie no, akurat wielozadaniowość była uczciwie uzasadniona, czego zresztą film nie wspomina. Kilogram astronauty, który robi dwie rzeczy jest bardziej opłacalny w takim biznesie niż kilogram, który umie tylko jedno. Zresztą szanse były jak jeden do sześciu, że padnie akurat na technika albo botanika; naciągane było dopiero połączenie tego. Na ile bardziej naciągane, to już potrafisz policzyć lepiej niż ja.

("i w katastrofie, w której zginęła cała ludzkość, przeżył tylko Mark, bo akurat był wtedy na Marsie")
Nie podsuwaj mi głupich pomysłów, ja teraz chcę dodatkowo wersję B! :)

ale starczyłoby mi, żeby ci astronauci już nigdy nie polecieli w kosmos i trochę im tego brakowało
Zdawało mi się, że mieli właśnie już nie polecieć? Nie wiem, czy wszyscy i możliwe, że to było wystarczająco wyraźnie tylko w książce, ale chyba nawet w filmie kapitan mówiła, że jeśli się decydują na bunt, to po powrocie są uziemieni. Na co któryś odpowiada, że z tymi dodatkowymi miesiącami już mu wystarczy na resztę życia (chociaż to chyba znowu było tylko w książce). Poza tym w pierwszej wersji książki jest scena z Markiem już na Ziemi, jakiś dzieciak go rozpoznaje i włącza mu się tryb "Łaaał!", po czym pyta go, czy chciałby tam wrócić, na co Mark, że "chyba cię, mały, pogięło". (Tylko nie tak uprzejmie. :P ) Co do problemów rodzinnych, żona pilota nie była zachwycona, ale od razu jej przeszło.

Liczyłoby się, gdyby był niezadowolony z tego powodu. Nie wyglądał. ;)
W momencie tracenia bardzo wyglądał! :)

Były Stany, włączyły się Chiny, ale z Londynem dodatkowo to już implikuje, że cały świat patrzy?
To implikuje, że reszta świata ściąga przekaz z Londynu, między odcinkiem Who a Sherlocka. :)

To zamiast tego musiałam się zastanawiać, czy ta biała szatynka z długimi włosami jest jedną z tamtych dwóch długowłosych białych szatynek, czy jeszcze trzecią i czy w takim razie tamta pierwsza jeszcze żyje, czy już nie...
To jest mój problem z większością amerykańskich seriali, na które się natknęłam. Myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, po czym zaczęłam oglądać brytyjskie i nagle się okazało, że aktorzy, a co za tym idzie postacie, wyglądają różnie i nie mam problemów z ich odróżnianiem. Normalnie magia :)

A po co byłby w załodze gość odpowiadający za muzykę?
To miał być żart, wnioskuję, że nieudany :)
Wiadomo, że astronauci mieli przydatne na Marsie umiejętności, ale i tak zdanie "tak się składa, że jestem botanikiem" wywołało salwę śmiechu na sali.

"Ostrzegali", że nie polecą, ale Latynos był na końcu pokazany jako członek jakiejś kolejnej misji. Tracący pracę też po fakcie wyglądał na zadowolonego, więc - żadnych konsekwencji, wszystko się udało, a jak coś się zmieniło, to na lepsze.

Poza tym w pierwszej wersji książki jest scena z Markiem już na Ziemi, jakiś dzieciak go rozpoznaje i włącza mu się tryb "Łaaał!", po czym pyta go, czy chciałby tam wrócić, na co Mark, że "chyba cię, mały, pogięło".
No i to brzmi bardziej realistycznie niż "prowadzę zajęcia, na których będę wam opowiadał o tym, co robiłem na Marsie, bo to ciekawsze od wszystkiego".

zaczęłam oglądać brytyjskie i nagle się okazało, że aktorzy, a co za tym idzie postacie, wyglądają różnie i nie mam problemów z ich odróżnianiem.
Bo generalnie na amerykańskich ekranach podstawową kwalifikacją aktorską wydaje się ładność jako pozycja wyjściowa, którą w razie specjalnej potrzeby można sztucznie oszpecić, przy czym potrzeba zachodzi rzadko i raczej w sytuacjach typu "zombie" niż "przeciętniak z ulicy". A że do tego ładność wydaje się być pojmowana dość wąsko, to w rezultacie wszyscy są strasznie ujednoliceni - wszystkie aktorki mają prasowane włosy (raz jeden w życiu przypadkowo miałam coś takiego na głowie i się w lustrze nie poznałam, za to wyglądałam jak 90% mijających mnie; to był interesujący eksperyment, ale ucieszyłam się, kiedy po paru godzinach pogoda bez ceregieli zrobiła z tym porządek), każdy bez względu na wiek ma zęby jak sztuczne i twarz jak z katalogu z jedną stroną. W tej sytuacji dla aktora amerykańskiego wygląd jest na skali zaledwie defaultowym zerem, do którego trzeba dorównać, a jedyną zmienną do dyspozycji jest... no, aktorstwo. Jensen Ackles jest, nomen omen, idealnym przykładem - natura go skarała tak fabrycznie przepisowymi rysami, że nadaje się na bezosobowo ładny obrazek w podręczniku, "Homo sapiens, male". Gdyby do tego jeszcze miał mimikę porcelanowej lalki - jak wielu ludzi ładnych w tym stylu - byłby najnudniejszym i najmniej zapamiętywalnym facetem na świecie. Brytyjski ekran natomiast wydaje się przyjmować charakterystyczność jako pozycję wyjściową, a ładność jako ewentualną dodatkową ale nieobowiązkową zaletę. Albo wręcz raczej: charakterystyczność jest ładnością.

Wiadomo, że astronauci mieli przydatne na Marsie umiejętności, ale i tak zdanie "tak się składa, że jestem botanikiem" wywołało salwę śmiechu na sali.
Aha... Nie mogłam zakumać, bo mnie "botanik" samo w sobie nie wydawało się nijak dziwne. Ze statku mu piszą, że zajmują się jego eksperymentami za niego i nawet to zostawili w filmie. Przy czym jakby tak, nie wiem, entomolog, to co innego - pcheł piaskowych się na tym Marsie spodziewają, czy skorpionów? Ale botanik ma sens. Nawet teraz na orbicie hodują zielsko, a przecież wszystkie plany marsjańskich habitatów na dłuższą metę (już nie mówię o jakimś terraformowaniu) zakładają zielony ekosystem. Jakby się bardzo uprzeć, to można by nawet widzieć sens w połączeniu specjalizacji botanika z inżynierem, skoro to zielsko ma służyć za jeden z kluczowych elementów na równi ze szczelnym pancerzem i sterowaniem komputerowym. Jak już, to prędzej bym się przyczepiła, że wieźli jakieś żywe kartofle, zamiast samych liofilizowanych.

"Ostrzegali", że nie polecą, ale Latynos był na końcu pokazany jako członek jakiejś kolejnej misji. Tracący pracę też po fakcie wyglądał na zadowolonego, więc - żadnych konsekwencji, wszystko się udało, a jak coś się zmieniło, to na lepsze.
Widzisz, tu wracamy do kwestii "co film dodał". W drugim wydaniu książki wyleciała nawet ta scena z dzieciakiem i teraz koniec jest jeszcze na orbicie Marsa. Co prawda książka też zostawia ogólnie happyendowe wrażenie, ale film dodatkowo to, no, ufilmowił. W razie jakby widz nie załapał, że tak, udało się. :] (Bardziej na przykład podobała mi się wersja książkowa, gdzie komunikat kapitan brzmi "Houston, this is Hermes Actual. Six crew safely aboard" i to dopiero po zamknięciu śluzy, zamiast wrzasku "Mamy go!" jeszcze w otwartej przestrzeni). W rezultacie przegięli z cukierkowością (i z wow factorem), to właśnie miałam na myśli, mówiąc o mieszanych uczuciach. Nawet jeśli mnie łopatologiczny happy end i tak mniej przeszkadza niż Tobie. Na marginesie, film starannie omija też takie fragmenty książki:
The medical area has morphine for emergencies. And there’s enough there for a lethal dose. I’m not going to slowly starve to death, I’ll tell you that. If I get to that point, I’ll take an easier way out.

A że do tego ładność wydaje się być pojmowana dość wąsko, to w rezultacie wszyscy są strasznie ujednoliceni
Właśnie. Ciężko byłoby teraz coś takiego przełamać.

Jensen Ackles jest, nomen omen, idealnym przykładem - natura go skarała tak fabrycznie przepisowymi rysami, że nadaje się na bezosobowo ładny obrazek w podręczniku, "Homo sapiens, male".
Zastanawiam się, jak to jest i czy się moje wrażenia przenoszą na większą grupę ludzi, i jak dużą, ale właśnie ta bezosobowa ładność z zalety staje mi się wadą. Jak modelkę na bilbordzie mijam bez zainteresowania, tak minę plakat z ładnym panem (i niczym innym przykuwającym uwagę) reklamującym nowy sezon czegokolwiek, a serial wyłączę po pięciu minutach, jeśli będzie mi się mylić obsada. Czy ta wtłoczona w takie wąskie ramy ładność nie stała się już tak dostępna, tak wszędzie obecna, że nie pełni już roli przykuwacza uwagi? A wręcz przeciwnie, bo dochodzi jeszcze myśl, że jak coś (ktoś) ładne z wierzchu, to nie ma co szukać czegoś mądrego/głębokiego w środku, bo jakby było, to by się tak nie starało być ładne na zewnątrz?

Albo wręcz raczej: charakterystyczność jest ładnością.
Nie jest ciekawe, że jeśli aktor nie jest odrysowany ze Wzoru Aktora, to od razu nazywamy go charakterystycznym? On tylko wygląda jak człowiek, wciąż taki ładniejszy człowiek z regularnymi rysami i odpowiednim makijażem, ale przynajmniej jakby go ktoś urodził, a nie wyhodował albo wyrzeźbił.

Ale botanik ma sens.
Na rozum wiem, że ma, :) to chyba przez sposób wypowiedzenia tej konkretnej kwestii: "popatrzcie, jaki zbieg okoliczności", plus ta linijka o eksperymentach się raczej prześliznęła tylko bez większego impaktu (a może to tylko ja nie zwróciłam tak bardzo na nią uwagi, bo się zachwycałam Marsem ;)). Wiele rzeczy trzeba było przyjąć dość szybko i w efekcie wyszło takie wrażenie, że to zadziwiający zbieg okoliczności. Domyślam się, że podczas czytania to mogło wypaść inaczej, przede wszystkim więcej czasu mija w głowie czytelnika od przedstawienia bohaterów do pierwszego wykorzystania ich, czyli Marka, umiejętności.

Jak już, to prędzej bym się przyczepiła, że wieźli jakieś żywe kartofle, zamiast samych liofilizowanych.
W filmie było, że to paczka na Święto Dziękczynienia (albo jakieś inne?Wydaje mi się, że to). Jestem w stanie uwierzyć, że zabrali jeden normalny posiłek na ten dzień.

Widzisz, tu wracamy do kwestii "co film dodał".
A, widzisz.

Nawet jeśli mnie łopatologiczny happy end i tak mniej przeszkadza niż Tobie. Na marginesie, film starannie omija też takie fragmenty książki
Wyraźnie nie pasują do klimatu filmu, nie? A ja bym się na nie chętnie rzuciła :)