Ale wiesz, jak to jest na Zachodzie, jak odpowiedniej ilości silnych kobiet nie ma. Ale u Griffin właśnie są, na pęczki... Już od pierwszej części. As one mate put it, ‘you’ve got one weedy bloke surrounded by all these kick-ass girls’ which is actually a fair summary of some of my work. Nie do końca się zgadzam z 'weedy', ale z drugą częścią już owszem. ;)
bardzo mi brakuje takich stricte formalistycznych, skupionych na tym, że tu jest dobra narracja, tutaj błąd kompozycyjny, nie na wałkowaniu tematów płci, rasizmu albo genre'u jako kategorii [genre jest dla literatury ewidentnie tym samym, co rasa, seksualność czy płeć dla ludzi - w nadmiarze, jak każda ideologia, okropnie spłaszcza dyskusję]). Święta racja.
Bakker się wywrednia bardzo wrednie, ale nie ma "zaufaj mi". ;) To jest raczej sytuacja "chwilowo cię potrzebuję, więc muszę cię znosić (ale co ci przy okazji dokopię, to moje)". Poniekąd obopólna, to jest Swift bardziej potrzebuje, a Bakker bardziej dokopuje. To co opisujesz w pewnej formie pojawia się w czwórce, The Minority Council, gdzie z kolei jest gra zdrady/wykorzystania (bez Bakkera, żebym nie wprowadziła w błąd). Hm, jeśli koniecznie chcesz czytać dalej i potrzebujesz pretekstu, :) to w The Midnight Mayor Swift jest niewinnie ścigany, ma dylemat "muszem zabić, ale nie chcem" i jest też krótka scena z Bakkerem (NIE retrospekcja).
A mogę przeskoczyć? Kto bogatemu zabroni. ;D Na upartego dalsze można by przeskakiwać, ale z The Midnight Mayorem będzie drobny problem, bo ustawia pewną nową sytuację, która jest punktem wyjścia dla kolejnych. Przeskoczywszy, można mieć pewne WTF, chociaż oczywiście jakiś tam ogryzek wyjaśnienia dla nie idących od początku zawsze jest, jak w większości serii. Gdyby całą serię podzielić na fabularne bloki, to byłoby mniej więcej: A. jedynka; B. od dwójki do czwórki; C. i piątka (Stray Souls) jako sequelospinoff i początek podserii. Ale generalnie to jest typ "seria standalonów", nie "telenowela". Wszystko otwierane i zamykane w obrębie danej części, jak w jedynce.
no subject
Ale u Griffin właśnie są, na pęczki... Już od pierwszej części. As one mate put it, ‘you’ve got one weedy bloke surrounded by all these kick-ass girls’ which is actually a fair summary of some of my work. Nie do końca się zgadzam z 'weedy', ale z drugą częścią już owszem. ;)
bardzo mi brakuje takich stricte formalistycznych, skupionych na tym, że tu jest dobra narracja, tutaj błąd kompozycyjny, nie na wałkowaniu tematów płci, rasizmu albo genre'u jako kategorii [genre jest dla literatury ewidentnie tym samym, co rasa, seksualność czy płeć dla ludzi - w nadmiarze, jak każda ideologia, okropnie spłaszcza dyskusję]).
Święta racja.
Bakker się wywrednia bardzo wrednie, ale nie ma "zaufaj mi". ;) To jest raczej sytuacja "chwilowo cię potrzebuję, więc muszę cię znosić (ale co ci przy okazji dokopię, to moje)". Poniekąd obopólna, to jest Swift bardziej potrzebuje, a Bakker bardziej dokopuje. To co opisujesz w pewnej formie pojawia się w czwórce, The Minority Council, gdzie z kolei jest gra zdrady/wykorzystania (bez Bakkera, żebym nie wprowadziła w błąd). Hm, jeśli koniecznie chcesz czytać dalej i potrzebujesz pretekstu, :) to w The Midnight Mayor Swift jest niewinnie ścigany, ma dylemat "muszem zabić, ale nie chcem" i jest też krótka scena z Bakkerem (NIE retrospekcja).
A mogę przeskoczyć?
Kto bogatemu zabroni. ;D Na upartego dalsze można by przeskakiwać, ale z The Midnight Mayorem będzie drobny problem, bo ustawia pewną nową sytuację, która jest punktem wyjścia dla kolejnych. Przeskoczywszy, można mieć pewne WTF, chociaż oczywiście jakiś tam ogryzek wyjaśnienia dla nie idących od początku zawsze jest, jak w większości serii. Gdyby całą serię podzielić na fabularne bloki, to byłoby mniej więcej:
A. jedynka;
B. od dwójki do czwórki;
C. i piątka (Stray Souls) jako sequelospinoff i początek podserii.
Ale generalnie to jest typ "seria standalonów", nie "telenowela". Wszystko otwierane i zamykane w obrębie danej części, jak w jedynce.